Τα αρχαία φάρμακα, από την εποχή του Ιπποκράτη, του Γαληνού και πολύ αργότερα τα φάρμακα από το συνταγολόγιο του Νικόλαου Μυρεψού είναι ακόμα «επίκαιρα». Οι σύγχρονοι επιστήμονες αναφέρονται ακόμη στις συνταγές αυτές, στις οποίες εστίασε η 3η Αμφικτυονία Εταιρειών και Συλόγων Ιστορίας και Ηθικής Δεοντολογίας.Στη συνάντηση αυτή, που διοργανώθηκε από το Διεθνές Ιποοκράτειο Ίδρυμα στην Κω το περασμένο Σάββατο, οι επιστήμονες έκαναν σαφές πως ανακαλύπτουν συνεχώς νέες θεραπευτικές ιδιότητες στα αρχαία φάρμακα, όπως αναφέρει η «Καθημερινή».
Στην αρχαιότητα υπήρχαν σιρόπια, κολλύρια, σταγόνες, αλοιφές, χάπια, ακόμα και κολπικά υπόθετα, κάτι που αναδεικνύει ότι η φαρμακευτική από τότε αποτελούσε μια ιδιαιτέρως λεπτομερής δραστηριότητα.
Από τα γραπτά του Ιπποκράτη γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιούσε 250 φαρμακευτικά φυτά. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούσε για τη θρομβοφλεβίτιδα ουσίες από κούμαρα, τα οποία περιέχουν κουμαρίνες που είναι γνωστά αντιπηκτικά. Επίσης χρησιμοποιούσε φλούδα ιτιάς ως αναλγητικό, που περιέχει σαλικυλικό οξύ, το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται στη γνωστή σε όλους ασπιρίνη.
Ο Γαληνός, ο δεύτερος μεγαλύτερος γιατρός της αρχαιότητας, μετά τον Ιπποκράτη, περιέγραψε στα «Γαληνικά Φάρμακά» του συνταγές φαρμάκων που σε ορισμένες περιπτώσεις περιείχαν ως και 100 διαφορετικές ουσίες.
Ο Νικόλαος Μυρεψός, πολύ αργότερα, το 1.100 μ.Χ, περιέλαβε στο συνταγολόγιό του περισσότερα από 2.200 φάρμακα, πολλά από αυτά αποτελούσαν μείγμα 3 ως 5 διαφορετικών υλικών.
Βότανα, φυτά, ορυκτά και ζωικά υλικά, όπως δόντι λιονταριού ή ακόμα και κόπρανα ζώων. Αυτές ήταν οι βασικές πρώτες ύλες για την παραγωγή φαρμάκων, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος, καθηγητή Χειρουργικής Στέφανο Γερουλάνο.
Από τα ορυκτά, το πλέον γνωστότερο ήταν η «λήμνια γη» για την επούλωση πληγών. Για την δημιουργία της «λήμνιας γης» αναμειγνυόταν το ορυκτό που εξορυσσόταν από τη Λήμνο με αίμα ζώου. Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο βοηθούσε επειδή περιείχε αιμοσφαιρίνη και επομένως σίδηρο αλλά και επειδή το χώμα ήταν καθαρτικό.
Βέβαια, υπήρχαν και φάρμακα που θεράπευαν λόγω αυθυποβολής, λέει ο κ. Γερουλάνος, όπως για παράδειγμα ο χρυσός που θεωρούταν θεραπευτικός για τους ρευματισμούς, κάτι που δεν ισχύει.
Οι συνταγές που έχουν μείνει μέχρι σήμερα είναι αρκετές. Η πιο γνωστή και αποτελεσματική από αυτές είναι το χαμομήλι με μέλι και λεμόνι για τον πονόλαιμο. Επίσης, η αλοιφή για τις πανάδες των χεριών, που έχει ως βάση το κερί μέλισσας, το λάδι και τη μαστίχα, είναι και αυτή αρχαίο φάρμακο. Και η αλόη, με την φυσική μαλακτική της ιδιότητας που αποτελεί βασικό συστατικό και σήμερα για δερματικές αλοιφές, είναι γνωστή από τους αρχαίους χρόνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου